7 Samurajów

grim1234 - zupełnie oderwana od faktór opinia - moim zdaniem :) Gra jest z klimatem, fakt mechanika prosta ale mnogosc wyorow jest i to naprawde ogromna, graliscie keidys w 5-7 ? wtedy naprawde ciezko jest wygrac gre. Mnie podoba sie tkai paraliz decycyjny zmusza do intensywnego myslenia, pomocy, odpuszczania kolejki, ratowania, przejmowania ran itp. czy to w grze 3osobowej czy w 7 zawsze bawie sie dobrze. Fakt, faktem - gra jest troche matematyczna ale naprawde angazuje mozgownice.

Mąż lubi gry kooperacyjne. Ja nie mam nic przeciwko współpracy miast współzawodnictwa, dlatego rok temu kupiliśmy Zakazaną Wyspę, która od tamtej pory kurzy się na półce, a ode mnie dostała nalepkę gry jednoosobowej, bo tylko wtedy potrafi dać odrobinę frajdy,
Niestety, jest to syndrom wielu planszowych gier kooperacyjnych - tak zwany syndrom przywódcy: jedna osoba zaczyna wszystkim mówić, co mają robić i nie ma gadania. Chlubny wyjątek to Fajerwerki - ale Fajerwerki, mimo że cieszą się u nas dużą popularnością, nie mają emocjonującego klimatu - ot, gra, w którą można by grać równie dobrze zwykłą, odpowiednio spreparowaną talią kart.

Dlatego ucieszyłam się, widząc, że 7 Samurajów, gra, która wśród wszystkich koopów zwróciła moją uwagę, jest przeceniona. Postanowiłam skorzystać z okazji i dodałam ją do koszyka. Gdy tylko przyszła, po otworzeniu, zachwyceniu się ilustracjami, przeczytaniu instrukcji, nie mogłam się opanować i postanowiłam rozegrać kilka razy wariant solowy. To druga gra po Multiuniversum, gdzie dobrze opracowano wariant solowy tak, że stanowi wyzwanie. Jak mi poszło? Cóż… nie umiem powiedzieć, czy klęsk było osiem czy więcej, ale w końcu zmogłam przeciwników – wygrałam, choć w wiosce ostała się jedna chałupa i żyła tylko jedna, schowana za płaszczem moich dwóch samurajów rodzinka.
A niedawno ograliśmy wariant normalny w gronie pięcioosobowym. Jak było? Cóż, powiem tak, po pierwszej przegranej wszyscy niemal jednym głosem ryknęli „jeszcze raz”, a gdy ponownie odnieśliśmy porażkę – gra zaczęła się niemal natychmiast od początku. W trzecim podejściu wygraliśmy chyba tylko z jedną spaloną chałupką.
A ile przy tym było emocji! Ile radości, jak udawało się zrobić jakieś niewiarygodne kombosy, ile żalu, gdy ktoś musiał spasować w wyniku podjętej złej decyzji. Wspominałam o syndromie przywódcy – tu go nie ma, bo nie ma na niego miejsca. Na tyle rzeczy trzeba patrzyć i o tylu myśleć w przód, że cała grupa jest zaangażowana, bo każdy może wpaść na pomysł, który uratuje sytuację w stylu „chwila, ale przecież mogę ci przekazać swój żeton w następnej turze, wtedy w razie czego ty będziesz mógł przekazać kartę komuś z sąsiadów”. Decyzję o ciągnięciu karty lub nie każdy gracz podejmuje samodzielnie, bo nikt nie chce brać odpowiedzialności za ewentualne niepowodzenie. A jednocześnie czuć – od początku do końca – że obrona wioski to praca zbiorowa (głównie za sprawą Obrony – im więcej graczy, tym trudniej).

Jedyny minus to, moim zdaniem, instrukcja w polskiej wersji. Umiejętności ignorowania zostały opisane w niej tak, że można by pomyśleć, że można ignorować odpowiednie wartości przy ustalaniu kiai. Zajrzenie do angielskiej jest niezbędne. Niejasno opisane jest też przekraczanie kiai i co można, a co nie w takiej sytuacji, ale tu pomaga własna interpretacja (przykład: znajoma przekroczyła i miała spasować w następnej turze, ale zanim doszło do tej tury, kilka osób aktywowało swoje moce i w magiczny sposób jej kiai zmniejszyło się do poziomu poniżej krytycznego).

PLUSY:
+ dobry koop, bez syndromu przywódcy
+ ładne i klimatyczne grafiki
+ prosta, ale przyjemna mechanika
+ duża losowość, ale ograniczona umiejkami, co pozwala planować ruchy na kilka tur w przód (na szczęście nie ma limitu tur)
+ trudna, ale naprawdę daje satysfakcję, gdy się wygra
+ dużo emocji

MINUSY:
- instrukcja
- dowódcy z wartością 5, mogli mieć jak ci z 6 każdy własna grafikę, a nie dwie różne do wyboru...

Gra na piątkę, tylko instrukcja miejscami nieco do chrzanu.

Gra wizualnie nie ma sobie nic do zarzucenia - karty dobrej jakości, szybko się nie zniszczą. Japońskie klimaty wyczuwalne z daleka. Pudełko jest kompaktowe i idealne do plecaka (wielkością odpowiada mniej więcej grom Gigamica z serii mini, np. Pylos).
Jeśli chodzi o samą rozgrywkę, mam mieszane uczucia. Z jednej strony duża regrywalność (aż 7 różnych postaci), a z drugiej ogromna losowość. W trakcie gry nie mamy praktycznie na nic wpływu, o strategicznym myśleniu można zapomnieć. Jedyny element strategiczny to dobór postaci na początku i usadowienie graczy - a potem już tylko szczęście, bo wszystko zależy od tego, jaką kartę przeciwnika się wyciągnie.