Kamień Gromu

Nie ukrywam, że do zakupu skłoniła mnie promocja. Gra dość podobna do "Dominiona", ale ma zdecydowanie lepszy klimat, lepsze jakościowo karty (ale dużo gorszą wypraskę) i rozgrywka trwa dłużej. "Dominion" jest bardziej dynamiczny (chociaż niekończące się kombosy potrafią momentami uśpić rywali). Tutaj czasami długo czekamy na wystarczająco dobre karty, by zabić szczególnie wymagające bestie w lochu, co negatywnie odbija się na tempie rozgrywki. Warto zagrać, ja chętnie po nią sięgam od czasu do czasu, ale nie jest to dla mnie pozycja obowiązkowa.

Świetny, nastrojowy pasjans. Można wczuć się w klimat przy odrobinie dobrej woli, ale nawet jeśli się to nie uda, to gra nadal jest przyjemna. Nawet w trzy osoby nie czeka się 20 minut aż współgracz obmyśli odpowiednie kombo (Mage Knight!). Pozostaje mieć żal do AEG że gdy Rebel wydał grę po polsku, ci zrobili woltę z wersją Advance i dodatki po polsku diabli wzięli... Szkoda, bo gra jest super..

Gdyby to nie kosztowało 50 zł, to bym się nie skusił. Generalnie gra nie jest jakoś porywająca - od czasu do czasu można zagrać, ale nie jest to supermocny tytuł. Instrukcja jest koszmarna - gra w sumie nie jest skomplikowana, ale instrukcja jest tak napisana, że sprawia wrażenie gry niesamowicie zawiłej. Dodatek na końcu dotyczący poszczególnych kart i ich działania jest słaby - nie ma w nim w zasadzie informacji o jakichś szczególnych przypadkach, które mogą wystąpić przy zastosowaniu tej karty, jest tam raczej innymi słowami ujęta treść samej karty. Podsumowując - instrukcja jest napisana tak, że w dalszym ciągu nie mam pewności, że gramy według reguł przewidzianych przez autora. Cóż.
Jeśli chodzi o samą rozgrywkę, to jest trochę nudnawa. Mamy do wyboru tłuc potwora albo iść na zakupy. Wybieramy akcję, robimy swoje, gra następny. Czasami po prostu nie ma czym bić, to przeciwnik zwija nam sprzed nosa wartego zgarnięcia potwora i w zasadzie na tym kończy się interakcja. Tutaj każdy gra swoje - w momencie, w którym gracz rozgrywa swoją turę, pozostali nawet niezbyt mu patrzą na ręce, bo myślą nad własnymi ruchami.
Inna sprawa, że jak zbieramy pokonane potwory do swojej talii (to niby ma być dla nas przywilej, bo za nie są punkty), to pod koniec gry one nam zaczynają przeszkadzać gdy jest ich dużo, bo po pokonaniu większość z nich nic nie wnosi, więc są to puste, zajmujące rękę karty.
Podoba mi się natomiast to, że każda partia jest inna i te karty w różnych zestawieniach działają trochę inaczej. Trochę szkoda tylko, jeśli się trafi na młot bojowy, ale kapłana nie ma w grze.
Kamień Gromu wciąga, jak już się do tego siądzie, przebrnie przez zasady (i rozłożenie gry...), to nawet nie wiadomo, kiedy tyle czasu uciekło, co jest moim zdaniem zaletą.
Generalnie gra dużo zyskuje, jeśli gra się w wariant jednoosobowy. Dodaje on dynamizmu - potwory nie czekają grzecznie w lochu, aż ktoś przyjdzie je zatłuc, tylko za każdym razem, kiedy damy im trochę spokoju, wychodzą, żeby atakować wioskę, a to zmusza do podejmowania innych strategii. Szkoda, że autor nie pomyślał nad zastosowaniem tego pomysłu w oryginalnej grze. Próbuję to teraz zaadaptować do gry wieloosobowej, ale jeszcze nie wiem, jak to do końca rozwiązać. Wydaje mi się, że taki zabieg dużo wniesie.