Jakub - recenzje

Nie udało mi się doprowadzić tej zabawki do stanu, w którym bez większej trudności nie umiałbym jej rozplątać. Może nie dość się starałem, ale nie urzekło mnie to coś.

Ta gra wypełnia dość pustą niszę gier negocjacyjnych, które mieszczą się w poniżej pół godziny. Po kilkunastu rozgrywkach zaczyna być widać różne braki tej gry - zaczyna być nazbyt proste, jak należy grać - ale wciąż jest na tyle atrakcyjna, że warto ją wyciągnąć i zagrać.
A, nie jest to gra dla grup, w których wszyscy mówią prawdę, zawsze.

To nie jest mądra ani głęboka gra, ale za to cudownie wypełnia swoją niszę - mamy wolne 10 minut, to zagrajmy w żółwie. A potem jeszcze raz. I jeszcze...
Podejrzewam, że po jakimś czasie się znudzi, ale i tak za 40 złotych zabawy jest tyle że warto kupić.

Gra łatwa i szybka. Bardzo dobra na przerywnik, ponieważ, jako w dużej mierze mało przewidywalna, nie wymaga konstruowania wielkich strategii. Dobrze się gra na 2 osoby (pomysł z wykorzystaniem wszystkich żółwi rzeczywiście świetny), jak i na więcej. Nie jest to żadna rewelacja, ale na chwilę prostej rozrywki w sam raz.

Koszulki porzadne, przezroczyste, uzywam od paru miesiecy i jak na razie zniszczylem trzy, czyli raczej jest dobrze.

Gra na 4 do 7 osob tak naprawde, i taka bardziej rozrywkowa, niz myslaca. Oczywiscie, troche sie mysli, ale jednak udzial losu jest w niej dosc duzy (zaznacze, ze dla mnie gra bliska idealu jest Puerto Rico). Jak sie pogra dluzej, to zaczyna byc nieco mniej losowa (w szczegolnosci niekiedy da sie przewidziec, ktorych postaci nie nalezy brac, zeby nie zostac zabitym czy okradzonym). Taka gierka do grania z rodzina lub w przerywniku na wiele osob. Duza zaleta jest to, ze radzi sobie z siedmioma, a nawet osmioma osobami - malo ktora gra jest w stanie to sensownie zrobic.

To jest jedna z tych gier, ktore ciesze sie, ze u mnie sa, choc nie zagralem w nie porzadnie ani razu. Jest trudna i ciezka. Jesli nie masz partnera, ktory naprawde lubi wymagajace wysilku intelektualnego gry, i ktory bylby w stanie wlozyc w te gre czas potrzebny na poznanie jej (nie tylko zrozumienie zasad, ale tez zrozumienie strategii), to raczej w nia nie pograsz - to nie jest cos, co od reki wyciagam na wieczorku planszowkowym z kumplami.
Ale za to jak juz sie uda zagrac, to ja przynajmniej mam to uczucie intensywnej pracy intelektualnej, kombinowania, przechytrzania - i to jest super.

Bardzo fajna gra, i zdecydowanie ja polecam. Nie jest to cos dla fanow glebokiej strategii, rozgrywanej calymi dniami - tu duzo turla sie kostkami, wiele zalezy od szczescia w ciagnieciu kart, ale za to rozegranie planszy w obie strony zajmuje okolo poltorej godziny i caly czas jest emocjonujace. Dla dwoch osob (z ktorych zadna nie odczuwa awersji do bawienia sie zolnierzami) wspaniale zajecie.

Badziew.

Wiele osob zachwyca sie ta gra. Nawet umiem dostrzec, dlaczego - ma proste zasady i jest popularna. Niestety, jest rowniez koszmarnie losowa. Prawie w kazdej rozgrywce (a zagralem ich wieksze kilka) znajduje sie ktos, kto po prostu przez niefart nie jest w stanie wygrac (czy to dlatego, ze kosci go nie darza, czy dlatego, ze w wyniku ustawienia sie innych graczy po prostu nie jest w stanie wybudowac odpowiednio wielu osad). Handel urozmaica te gre (w moim odczuciu jest sensem tej gry), ale istnieje wiele lepszych gier handlowych bez tak irytujacego elementu losowego (polecam np. Bohnanze, ktora jest szybsza, nie tak irytujaca i lepiej sie skaluje na rozne liczby graczy).

Ogolnie odradzam.

W gre pierwszy raz gralem na calonocnej imprezie planszowkowej, po m.in. Puerto Rico i Shadows over Camelot. Po slawie tej gry (oraz po tym, jak dobre bylo PR) spodziewalismy sie czegos niesamowitego.
Zawiedlismy sie, niestety.
Gra oparta jest na idei budowania osad na wyspie Catan. Wyspa podzielona jest na heksy, na kazdym znajduje sie liczba z przedzialu 2-12 oraz informacja, jaki surowiec (sposrod czterech typow) jest tam produkowany. Przed kazda tura wykonuje sie rzut dwoma kostkami, a nastepnie pola o numerze, ktory w sumie wypadl na kostkach produkuja swoje surowce. Osady sasiadujace z produkujacymi heksami otrzymuja wyprodukowane surowce. Przy pomocy surowcow buduje sie drogi, nowe osady (zwiekszajace produkcje), kupujesz karty rozwoju.
Plusy - proste zasady, pewien poziom decyzji, napiecie przy rzutach kostkami. Dobrze ustawiony koniec gry.
Minusy - losowosc. W moim doswiadczeniu w prawie kazdej grze jeden z graczy ma pecha, i jego pola prawie wcale nie produkuja przez pierwsze pare kolejek. W wyniku tego najlepsze miejsca do rozwoju zostana zajete przez innych graczy, a ten gracz bedzie siedzial, patrzyl jak inni w kolo sie rozwijaja i bawil sie zle (ja akurat nigdy nie mialem tego pecha, ale uwazam, ze to spory problem z gra). Po drugie, gra ma troche syndromu "duzy robi sie wiekszy" - jesli ktos wysunie sie na prowadzenie, trudno jest go zatrzymac. To akurat jest troche mitygowane handlem, i nie jest duzym problemem, ale jednak jest. Po trzecie zas, jeszcze raz losowosc - koncowka gry czesto jest rozstrzygana przez los (komu pierwszemu wyprodukuje sie ruda, albo czy dany gracz zdola wyciagnac punktowana karte rozwoju).
Nie jest to, powiem jeszcze raz, zla gra. Ale jak dla mnie jest ciut zbyt duza na wspolna gre z rodzina (wolimy Bohnanze, Cytadele, moze czasem Ra), a jesli zbiore sie ze znajomymi pograc, to zdecydowanie wole Puerto Rico, jesli na dluzej, to Gre o Tron czy Dyplomacje, moze Acquire - gry o wiekszym zaangazowaniu mozgu, a mniejszym kostek.

Gra jest klasyka, i jest ku temu powod - jest swietna.
Przy czym niesamowite jest na tyle prosta (nie tylko same zasady, ale i "zrozumienie, co tak naprawde sie dzieje na planszy"), ze moga sie dobrze przy niej bawic dzieci, a z drugiej strony ma na tyle glebi, ze nawet wyjadaczom planszowkowym stawia pewne wyzwanie.
Wykonanie - bardo dobre.
Niektorym moze przeszkadzac niski poziom rywalizacji - faktycznie, nie jest to jedna z tych gier, ktore zwiekszaja u czlowieka poziom adrenaliny we krwi - ale z drugiej strony dzieki temu swietnie nadaje sie do gry z rodzina, najblizsza osoba, czy "niegrajacymi" znajomymi.