Lothrain - recenzje

Bardzo dobry dodatek do solidnej gry, odświeżający podstawkę i operujący na znanych geograficznie terenach, które bądź to wunglem, bądź wiatrem stoją. Dla fanów podstawki chyba pierwszy wybór wśród dodatków do Wysokiego Napięcia.

Bardzo dobry i atrakcyjny przez swą odmienność tytuł. Z jednej strony jednorazowy, ale scenariuszy jest coraz więcej i o grywalność raczej nie ma się co martwić. Gra silnie zależna od ekipy, z którą siadacie do stołu, bo towarzystwo przyzwyczajone do RPG da radę, ale smutasy i ponuraki, albo spieszący się na ulubiony serial, mogą zepsuć zabawę. Początkowy zachwyt przerodził się u mnie w pewien przesyt - najbardziej drażliwe było wracanie do początku scenariusza z każdym skokiem. Ale wraz z nowymi dodatkami coraz częściej zaczynam żałować, że pozbyłem się podstawki.

Solidny scenariusz w klimacie starożytnego Egiptu, moim zdaniem posiadający najciekawsze postacie do wcielenia się spośród pierwszych trzech dodatków (bo jednak granie psycholami z Azylu było nie do przebicia). Sporo ciekawych zagadek, choć scenariusz dość liniowy. W naszym gronie kolega wczuwający się w kapłankę Ptaha do dziś budzi wesołość na samo wspomnienie...

Sprawa Marcy to obok Azylu najlepszy z pierwszych czterech scenariuszy do TIME Stories. Jest wciągająca historia, jest sporo ciekawych zagadek, trochę walki - są emocje. Szkoda, że jedna z dodatkowych postaci ze wspieraczki nie posiada na karcie kluczowych informacji, które ma jej odpowiednik oryginalnej podstawki, dlatego doradzam grać ten scenariusz postaciami klasycznego wydania.

Przez wielu uznawany za najlepszy, a przeze mnie za najsłabszy dodatek do TIME Stories. Dlaczego? Bo nie ma tu tajemnicy, zagadek, niewiadomego, rozwiązywania łamigłówek. Jest tylko żmudne łażenie a la RPG i radosna wyrzynka, czyli festiwal losowości na kościach. Co kto lubi, ale dla mnie w tym turlaniu gubi się przygoda i radość z grania.

Dodatek jak dodatek, plansza solidnie wykonana, zasady jak zwykle przemyślane. Po prostu nie można było sobie odmówić elektrowni atomowej pod Grudziądzem :) I jakoś fajniej gra się w znajomych rejonach niż na mapie USA, czy Niemiec. A i węgiel rośnie w siłę.

Sympatyczna gra strategiczna dla dwóch osób. Dodatek komar - moim zdaniem obowiązkowy. Taktyki warto się nauczyć w internecie w walkach ze schematycznym komputerem. Potem zostają rozgrywki we dwoje.
Gra fajna, ale przy dwóch wyrównanych przeciwnikach dość często dochodzi do nierozegranych, czyli remisowych partii. Dopóki ktoś nie popełni błędu naprawdę trudno o zwycięstwo.
Podsumowując - Rój nie zrobił jednak furory w domu, choć jest dobry na wakacje, bo łatwo go wszędzie zabrać. po kilku rozgrywkach ma się jednak ochotę na co innego.

Gra całkiem, całkiem, zwłaszcza jako aperitif przed cięższymi tytułami.
Super dla początkujących, albo tych których chce się wciągnąć/zachęcić do planszówek. Nieskomplikowane reguły można wyjaśnić w 7-9 minut. Wykonanie pierwsza klasa. Karty chyba najładniejsze z wszystkich gier, które posiadam. Wagoniki klekoczą i hałasują, jak to na kolei :)
Gra sprawdza się lepiej w większym towarzystwie, ale i we dwójkę miło do niej usiąść. Po pewnym czasie może nużyć powtarzalność tras, ale od czego jest dodatek?
Ja w każdym razie nie żałuję ani jednej wydanej złotówki. I szkoda tylko patrzeć, jak się zaborcy panoszą po polskiej ziemi.

Świetna gra strategiczna, choć na pewno nie gra bitewna. Ci, którzy za dużo walczą, zazwyczaj nie wygrywają. Walka ma tak naprawdę rację bytu na jesieni i tylko wtedy. Wieża bitewna i sam system walki jest rozwiązany rewelacyjnie. Pewna doza niepewności, kiedy oczekuje się na wynik starcia... niezapomniane :)
Gra sprawdza się w każdej konfiguracji. Na necie można znaleźć reguły dla dwóch osób i prawdę powiedziawszy sprawdzają się znakomicie.
Do wykonania też się przyczepić nie można. Wieża trochę klekocze, ale tak ma być :) Jedynym minusem jest pewien problem z graniem, gdy śpią dzieci - hałas czyniony przez wieżę jest dość znaczny, emocje jeszcze większe i trudno zachować ciszę :)
Tak czy inaczej, polecam serdecznie.

Gram od ponad roku i ze smutkiem stwierdzam, że coraz rzadziej gości na stole. powód jest prozaiczny - za często wygrywam... Małżonka nie ma już ochoty siadać do rozgrywki, kumplom od grania bliższe są inne gry. I tak leży lekko zapomniana na półce...
Sama Agricola świetnie wykonana, bardzo przyjemnie się gra, choć jest to gra ze sporym czynnikiem losowym, bo niektóre karty potrafią dać takiego kopa, że przeciwnik choćby stawał na rzęsach nie da rady wygrać. Co istotne - gra się równie dobrze w 2, jak i w 5 osób. Nie ukrywam, że i w pojedynkę sprawia frajdę.
Ja mogę polecić, choć wielu jest nastawionych do tego tytułu sceptycznie. Cytując jednego z moich kolegów: "powiększać rodzinę to ja wolę w łóżku, marchewkę zbierać w ogródku, a jak mam grać, to daj mi coś niecodziennego". Cóż...