Baronia

"Elegancka" jest słowem-kluczem w przypadku tej gry. Komponenty bardzo estetyczne, od grafik po figurki; zasady mistrzowsko zredukowane do najprostszych koncepcji. Siedzieliśmy nad tą grą wieczorami przez tydzień i nie mamy dosyć, a na spotkaniu ze znajomymi graliśmy do piątej nad ranem - chociaż kolega zarzekał się, że wcześnie pójdzie pewnie spać! Skończyło się tak, że sam zachęcał do kolejnej partii, a następnego dnia pytał, cóż to był za tytuł, który tak nas wciągnął :)

Wielokrotnie czytałem zarzuty, że gra jest "sucha i bez klimatu", a do tego "za prosta". Nie zgadzam się zdecydowanie; ja tam czuję, że buduję miasta, wysyłam rycerzy na wyprawy i zajmuję za każdym razem nowe krainy. Duża w tym zasługa ilustracji i figurek, ale wystarczy naprawdę minimum dobrej woli i wyobraźni. Z kolei to, że gra nie ma tysiąca reguł i umożliwia tylko jedną wybraną akcję w turze to absolutnie nie wada - tak, siedzę w planszówkach już od lat i wiem, że większy stopień komplikacji nie musi przekładać się na przyjemność z zabawy. Co taka prosta gra miałaby jeszcze uwzględniać, pogodę, linie logistyczne wojska i bunty chłopstwa? Sorry, to nie ten adres. Tutaj chodzi o bawienie się w imperium bez zakopywania się w księgowości.

Budowanie planszy też przynosi dużo radości i zachęcam do poeksperymentowania z nietypowymi, nieregularnymi kształtami obszaru gry! Warstwa strategiczna istnieje, choć trzeba kilku rozgrywek, by nauczyć się sztuczek w rodzaju zamykania rycerzy przeciwnika w ślepym cyplu planszy, dobrego wysyłania ekspedycji czy zmieniania wioski w miasto w roli manewru obronnego. Nie jest to gra wojenna, ale - jak wspomniałem - nie o to chodzi.

Krótko mówiąc, Baronia ma warstwę militarną gdzieś na poziomie Small World, ale wymaga zarządzania czasem i akcjami jak Agricola. Świetna, prosta - ale nie banalna - gra; jeśli tylko nie będziecie próbować wtłoczyć jej we wcześniej wymyślone ramki, powinna przynieść dużo radości. I naprawdę, nie pamiętam, kiedy ostatnio graliśmy w coś do piątej :)

To co mnie zaskoczyło w "Baronii" to to, jak bardzo dynamicznie przebiega rozgrywka i jak szybko gra dobiega końca. Wydawałoby się, że akcji do wyboru jest sporo, a jednak gra przebiega praktycznie bez przestojów na zastanowienie się nad swoim następnym ruchem. Na taki stan rzeczy wpływa zapewne fakt, że w swojej turze gracz ma do wykonania zaledwie jedną akcję, więc nie ma specjalnie możliwości wielkiego kombinowania.

Zasady gry są prostsze niż się to może początkowo, po przeczytaniu instrukcji wydawać. Jak raz się je opanuje, to bez problemów można wytłumaczyć je nowym graczom. Mnogość akcji w efekcie sprowadza się przeważnie do ruchu rycerzami, wybudowania wioski (a co za tym idzie zdobycia zasobów), awansowaniu wyżej w hierarchii arystokratycznej oraz dwukrotnego wybudowania miasta. I to w sumie tyle... Trochę negatywnych interakcji występuje jednak nie jest to główny element gry (przy grze 3-osobowej niewiele wchodziliśmy sobie w drogę, zniszczonych zostało zaledwie kilka wiosek w przeciągu całej partii).

Podsumowując, "Baronia" to lekki i szybki tytuł, który jednak mnie nie zachwycił. Rozgrywka nie stanowiła specjalnego wyzwania, przebiegała zbyt jednoliniowo, bez zaskoczeń czy większych emocji. Grę oceniłabym na mocne 3, tudzież bardzo naciągane 4. Mogę zagrać, ale sama rozgrywki nie zaproponuję.

No właśnie, dla mnie ideał.
Po pierwsze układana plansza, nawet przy dwóch osobach mamy 18 kawałków po 3 pola, czyli aż 54 pola w różnistych konfiguracjach - z wielkimi obszarami pól uprawnych i puszczami, innym razem z tych samych kawałków utworzą nam się zatoki i fiordy z licznymi górami i rozrzuconymi polami. Czy jeszcze coś innego.
Po drugie - jak już pisali inni Przedmówcy - strasznie dużo zależy od pierwszego rozstawienia swoich miast. Jakieś niedopatrzenie - i jesteśmy zakorkowani w jakimś kącie lub skazani na wyrąb puszczy, podczas gdy przeciwnicy oddychają pełną piersią na polach i pastwiskach. I tak - uważne granie od samego początku uważam za zaletę.
Po trzecie - organizowanie planszy przez graczy jest proste w wykonaniu, ale wymaga drobnych przemyśleń - wioska w górach albo twierdza pomiędzy jeziorami doskonale ogranicza pomysły na sąsiedzką inwazję. No i takie miasto z jednym rycerzem, które chroni okoliczne wioski (bardzo klimatyczny element gry...)
Po czwarte - gdyby nie ekspedycja, która pozwala na przerzucenie swojego oddziału (kosztowne...) w dowolne miejsce wybrzeża zapobiega absolutnej pewności linii okopów.
Po piąte - te manewry! Kto i jakimi siłami pierwszy dotrze do kluczowego pola może decydować o wyniku całej gry.
Czyli - mamy ładną planszę, którą sami tworzymy, mamy przestrzeń, którą musimy zapełnić siłami w odpowiednim czasie. Czysta gra wojenna (he, he)
A co do braku tzw. klimatu - cóż, nie wypowiadam się. Ja nawet podczas partii szachowej widziałem rozwiane sztandary i słyszałem szczęk broni. Taki mamy klimat, jaki sobie stworzymy - przy czym oczywiście niektóre gry robią to za nas.