Ghost Stories (druga edycja)

Oceniam ten produkt na 4 - słowa dobry i solidny precyzyjnie go opisują, a od słowa ideał gra jest dostatecznie daleko, żeby nie dać oceny wyższej.

Ghost Stories polega na kooperacyjnej obronie wioski przed hordą duchów, która w każdej turze naciska coraz mocniej i mocniej. Stanowi połączenie ciekawej mechaniki, quiz'owatego systemu gry i wysokiego stopnia trudności, czyniąc z niej niezłą łamigłówkę dla lubiących kombinować.
Gra posiada dobrej jakości komponenty: karty, figurki, kafelki wioski, żetony. Grafika na kartach jest w porządku, choć szału nie ma.

Na plus wymienię jej quiz'owaty system gry, którego jestem fanem, pełną kooperację pomiędzy graczami, którą gra bardzo szybko wymusza, ciekawą mechanikę, brak czarno - białych wyborów (wszystkie są w najlepszym wypadku szare) i poczucie oblężenia, jakiejś niewidzialnej presji, które gra wytwarza przy stole.

Na minus: ewidentny syndrom gracza alfa, bo gra zostawia wybór: wszyscy na pokład albo sromotna klęska całej drużyny, nie ma w niej opcji pośrednich. Bardzo wysoki stopień trudności (najwyższy ze wszystkich posiadanych przeze mnie gier) może być dla jednych zaletą, da drugich wadą, ale w tym rzecz że dla mnie byłby zaletą gdyby nie fakt, że bierze się on głównie z jej gigantycznej losowości. Gra oczywiście nie wybacza błędów, więc źle zarządzana drużyna szczęściarzy nie da sobie z nią rady, problem w tym że dobrze zarządzana drużyna której kości wypadną w grze parę razy poniżej średniej wynikającej z rachunku prawdopodobieństwa ma dużą szansę przegrać grę, i to już na "normalnym" poziomie trudności. I zarzut najpoważniejszy: osobiście nigdy nie odczułem klimatu tej gry, ot ustawianie pionków i rzucanie kostkami, czasem jakiś manewr wymagający zsynchronizowania paru ruchów i... to tyle. Uwielbiam główkowanie, ale w wydaniu "Mage Knight"a czy "Robinsona Cruzoe" czułem się jak pijany mocą rycerz czy rozbitek na bezludnej wyspie, w tej grze natomiast nigdy nie poczułem się taoistą, egzorcyzmującym duchy. Nawet wygrywając, nigdy nie czułem satysfakcji z tego jak to świetnie wszystko zaplanowałem, raczej czułem że gdyby ten a ten rzut zakończył się porażką zamiast sukcesem, to i moja gra byłaby przegrana.

Podsumowując, Ghost Stories to gra dobra, którą polecam wyłącznie dla wytrawnych graczy którzy lubią główkować i potrafią przegrywać. Facetów trzyma przy niej głównie ambicja żeby wreszcie w nią wygrać, kobiety i dzieci zniechęcają się do niej znacznie szybciej. Mnie osobiście lepiej grało się solo, kontrolując czterech taoistów jednocześnie, niż z trójką przyjaciół, z którą uwielbiam grać we wszystko inne. Moja ocena bierze się stąd że podoba mi się mechanika tej gry i quiz'owaty system planowania ruchów. Jeśli jesteś osobą która nie widzi w tym zalet, moją oceną dla Ciebie powinno być 3 - w porządku, bez rewelacji.

Jak lubisz solidnego kopa w tyłek to ta gra da Ci to czego potrzebujesz. Najtrudniejszy coop w jaki grałem.

Gra nas urzekła zarówno grafiką jak i grywalnością. Najlepiej gra się w 4 osoby, ale we 2 także udaje nam się wygrywać (choć na razie tylko na najłatwiejszym poziomie). Rozgrywka zazwyczaj trwa około godziny, ale oczywiście można przegrać dużo szybciej ;) Jest to kooperacja na całego - każdy ruch i każda akcja są na tyle cenne, że trzeba wspólnie podejmować decyzje, co zapewne większym indywidualistom może odrobinę przeszkadzać. Najmniejszy błąd potrafi się okrutnie zemścić - ta gra nie wybacza potknięć. Dodatkowo ta losowość, kiedy zgrzytamy zębami i rwiemy włosy z głowy, bo zabrakło nam jednego koloru na kostkach... Dlaczego więc oceniam grę na 5? Bo po każdej porażce mam natychmiast ochotę zagrać ponownie - nieważne jak bardzo gra nas zmiażdżyła w poprzedniej rozgrywce, tym razem na pewno będzie inaczej! :D I to uczucie kiedy w końcu udaje nam się wygrać, niesamowita satysfakcja z pokonania Wu Fenga! (nieważne że na ostatnim rzucie kostką, przy jednym pozostałym przy życiu taoiście... ;)) Jest to gra, która gwarantuje bardzo dużo emocji, dlatego polecam każdemu przynajmniej raz jej spróbować.