Mistrzostwo Świata. Miłość od pierwszego wejrzenia (na wieżę bitewną rzecz jasna).

Gra w Szoguna oparta jest na kilku prostych zasadach. Po pierwsze wydajemy rozkazy. Każda z prowincji może raz na etap wykonać jeden z nich. Po drugie rozkazy wykonywane są w porządku losowym, przy czym wydając je, wiemy tylko częściowo jak będzie kolejność wyglądała. Po trzecie co etap każdy gracz wybiera dla siebie (po licytacji) niewielki bonus (lepszy atak, lepsza obrona, więcej złota/ryżu itp), który jednocześnie determinuje kolejność wykonywania rozkazów. W każdym etapie losowane jest który bonus da pierwszeństwo w wykonywaniu ruchu, a które dadzą kolejne miejsca.

Te trzy proste zasady w połączeniu tworzą genialną siatkę możliwości. Każda rozgrywka jest inna, niepowtarzalna. Gracze cały czas muszą kombinować. Czy rekrutacja wojsk lub budowanie będzie przed zbieraniem złota czy po? Czy warto licytować i bić się o bonus? A może nie o bonus, tylko o kolejność wykonywania rozkazów? Czas trzeba byc pierwszym, czasem warto ostatnim. Na której prowincji położyć rozkaz marszu A, a na której B? Wszak nie wiadomo który będzie najpierw wykonywany, bo są losowo i akurat te dwa na początku są ukryte...

Standard jakim jest podbijanie prowincji, zbieranie ryżu (zaopatrzenie), złota i stawianie budynków dających punkty zwycięstwa okraszony wspomnianą siatką mozliwości daje w efekcie wspaniałą grę. Jeżeli jednak na deser otrzymujemy wieżę bitewną, która rewolucjonizuje sposób przeprowadzania bitew, dostajemy grę genialną. Polecam zdecydowanie, ta gra się nie nudzi i zachwyca za każdym razem sprawiając, iż ma się ochotę rozegrać kolejna partię. I kolejną. I jeszcze kolejną. I jeszcze...