Jan - recenzje

Gra pergola zupełnie nie była u mnie na celowniku zakupowym choć wizualnie podobała mi się to gra o sadzeniu roślinek i pielęgnowaniu ogrodu nie była u mnie jakoś na pierwszym miejscu. Poznałem ja dzięki mojej żonie, która kupiła ten tytuł samymi oczami. Nastawiałem się, że po kilku rozgrywkach gra zostanie sprzedana i zasiadałem do rozgrywki z naprawdę niskimi oczekiwaniami. Jakie było moje zdziwienie gdy tytuł okazał się naprawdę bardzo dobry! Celem gry jest sadzenie roślin i przyciągnięcie do niech owadów. Gra rozgrywa się w 15 rundach niezależnie od ilości graczy, w każdej turze gracz wybiera jedno z czterech dostępnych narzędzi, które to pozwala dobrać dwa elementy ogrodu (rośliny lub lampiony) i umieszcza je na swojej planszy ogrodu. Po umieszczeniu roślin można wykonać akcję widniejącą pod wybranym narzędziem na planszy akcji. Gra dobrze się skaluje, a celem gry jest zdobycie jak największej liczby punktów, a tu punktuję się praktycznie za wszystko i wszystko punktuje inaczej (każda roślina i każdy owad - wszystko zależy od miejsca i ilości konkretnych żetonów), co jest zaletą jak i wadą. Dla początkujących graczy może stanowić to duży problem. W grze mamy krótką kołderkę i nigdy nie wystarczy nam czasu aby zrobić wyszko. W Pergoli każdy gra u siebie na swojej planszy i negatywna interakcja tu nie występuję. Wizualnie jest to cudo, komponenty to istny majstersztyk, roślinki, plansze, owady, świetnie zrobiony insert i tacka na żetony, która mieści wszystko i jest też planszą do gry - tu tak w zasadzie wszystko przyciąga oko, a sama rozgrywka naprawdę odpręża. Jedynym minusem gry jest cienki karton, z którego zrobione są żetony i uchwyty w doniczkach. Podsumowując Pergola jest bardzo dobra grą rodzinną przy, której naprawdę odpoczywam i nie zależy mi czy wygram czy też nie, lecz bardziej na tym jak ładnie będzie wyglądał mój ogród. Moja ocena to 8/10.

Zakazana Pustynia to druga gra z serii kooperacyjnych przygód autorstwa Matta Leacocka, będąca duchową następczynią Zakazanej Wyspy. Tym razem gracze wcielają się w rozbitków na pustyni, którzy muszą odnaleźć części legendarnego latającego statku i uciec, zanim zostaną przysypani przez piaski lub padną z wycieńczenia. Czuć, że gry są ze sobą połączone fabularnie, ponieważ na kafelku z którego zaczynamy rozgrywkę widnieje rozbity helikopter, ten którym uciekliśmy z Zakazanej Wyspy. Natomiast tura gracza polega na wykonaniu przez niego czterech akcji w tym akcji ruchu, usuwania piasku, wykopalisk (odwrócenia kafla w celu odkrycia co się pod nim kryje) oraz podniesienie elementu latającej maszyny. Zakazana Pustynia jest bardziej złożona i ma więcej głębi niż jej poprzedniczka. Gra posiada ciekawą mechanikę poruszania się piaskowej burzy oraz wprowadza możliwość pokonanie graczy przez pragnienie - wskaźniki wody pitnej każdego gracza trzeba na bieżąco kontrolować i uzupełniać w studniach. Grafika jak i komponenty są wykonany na wysokim poziomie, zwłaszcza machina powietrzna i części do niej np. silnik jest ciężki i wykonany z metalu itp. Gra mieści się w klimatycznej puszcze z plastikowym insertem - co z jednej strony ją wyróżnia, a zgrubiej utrudnia transport i przechowywanie na półce. Insert niestety po zakoszulkowaniu kart mieści je na ścisk. Gra jak większość kooperacyjnych może cierpieć na syndrom gracza alfa, ale to wszystko zależy od graczy. Podsumowując gra jest bardzo dobra, szybko przy niej mija czas i jest lepsza mechanicznie i poziomem złożoności od poprzedniczki, według mnie Zakazana Pustynia zasługuję na ocenę 8/10.

Zakazana Wyspa Matta Leacocka autora Pandemii to kooperacyjna gra planszowa, która przenosi graczy na tajemniczą, zaginioną wyspę pełną starożytnych artefaktów. Celem rozgrywki jest ich odzyskanie i ucieczka z wyspy, zanim ta pogrąży się w oceanie. Tura gracza polega na wykonaniu przez niego trzech akcji w tym akcji ruchu, umocnienia (odwrócenia zatopionego kafelka aby całkiem nie zatonął), przekazania kart skarbów oraz zdobycia skarbów. Gra jest prosta, ale nie banalna świetnie sprawdzi się jako przerywnik pomiędzy większymi tytułami jak i w gronie rodzinnym. Rozgrywka jest niezwykle emocjonująca, ponieważ im dłużej gramy tym bardziej wyspa tonie, jeśli zatonie nasze lądowisko lub świątynia w której możemy pozostać artefakt to przegrywamy. Grafiki na karta jak i kafelkach wyspy ją przepiękne, gra jest zapakowana w klimatyczną puszkę z plastikowym insertem - co z jednej strony ją wyróżnia, a zgrubiej utrudnia transport i przechowywanie na półce. Insert niestety po zakoszulkowaniu kart mieści je na ścisk. Gra jak większość kooperacyjnych może cierpieć na syndrom gracza alfa, ale to wszystko zależy od graczy. Podsumowując gra jest dobra, szybko przy niej mija czas i może świetnie posłużyć jako gra na wprowadzenie nowych graczy, jak dla mnie Zakazana Wyspa zasługuję na ocenę 8/10.

Jest to dodatek must-have dla każdego fana podstawki, który wprowadza do gry nowego bohatera oraz jego personalizowaną talię Czarodzieja, zastępującą talię podstawową z gry Hero Relams. Każda talia postaci ma inne zdolności, dzięki czemu zwiększa regrywalności oraz wprowadza asymetrię do gry. Po zagraniu taliami bohaterów, nie widzę sensu grać już bez nich. Gra z bohaterami jest pełniejsza, dodatkowo jest to wymagany zakup dla osób, które chcą nabyć dodatki kampanijne. Podsumowując dodatek jest obowiązkowy dla każdego fana Hero Realms. Jak dla mnie zasługuje na ocenę 10/10.

Jest to dodatek must-have dla każdego fana podstawki, który wprowadza do gry nowego bohatera oraz jego personalizowaną talię Kapłana, zastępującą talię podstawową z gry Hero Relams. Każda talia postaci ma inne zdolności, dzięki czemu zwiększa regrywalności oraz wprowadza asymetrię do gry. Po zagraniu taliami bohaterów, nie widzę sensu grać już bez nich. Gra z bohaterami jest pełniejsza, dodatkowo jest to wymagany zakup dla osób, które chcą nabyć dodatki kampanijne. Podsumowując dodatek jest obowiązkowy dla każdego fana Hero Realms. Jak dla mnie zasługuje na ocenę 10/10.

Jest to dodatek must-have dla każdego fana podstawki, który wprowadza do gry nowego bohatera oraz jego personalizowaną talię Złodzieja, zastępującą talię podstawową z gry Hero Relams. Każda talia postaci ma inne zdolności, dzięki czemu zwiększa regrywalności oraz wprowadza asymetrię do gry. Po zagraniu taliami bohaterów, nie widzę sensu grać już bez nich. Gra z bohaterami jest pełniejsza, dodatkowo jest to wymagany zakup dla osób, które chcą nabyć dodatki kampanijne. Podsumowując dodatek jest obowiązkowy dla każdego fana Hero Realms. Jak dla mnie zasługuje na ocenę 10/10.

Jest to dodatek must-have dla każdego fana podstawki, który wprowadza do gry nowego bohatera oraz jego personalizowaną talię Wojownika, zastępującą talię podstawową z gry Hero Relams. Każda talia postaci ma inne zdolności, dzięki czemu zwiększa regrywalności oraz wprowadza asymetrię do gry. Po zagraniu taliami bohaterów, nie widzę sensu grać już bez nich. Gra z bohaterami jest pełniejsza, dodatkowo jest to wymagany zakup dla osób, które chcą nabyć dodatki kampanijne. Podsumowując dodatek jest obowiązkowy dla każdego fana Hero Realms. Jak dla mnie zasługuje na ocenę 10/10.

Jest to dodatek must-have dla każdego fana podstawki, który wprowadza do gry nowego bohatera oraz jego personalizowaną talię Tropiciela, zastępującą talię podstawową z gry Hero Relams. Każda talia postaci ma inne zdolności, dzięki czemu zwiększa regrywalności oraz wprowadza asymetrię do gry. Po zagraniu taliami bohaterów, nie widzę sensu grać już bez nich. Gra z bohaterami jest pełniejsza, dodatkowo jest to wymagany zakup dla osób, które chcą nabyć dodatki kampanijne. Podsumowując dodatek jest obowiązkowy dla każdego fana Hero Realms. Jak dla mnie zasługuje na ocenę 10/10.

Jest to dodatek, który pozwala wcielić jednemu z graczy w tego złego. Lisz posiada w talii unikatowe karty o nietypowych zdolnościach co wymusza inny rodzaj gry niż dotychczas. Karty bossa są ewidentnie mocniejsze od każdej talii bohatera, co za tym idzie im więcej graczy jest przy stole, tym jest łatwiej go pokonać i tym więcej jest zabawy. Niestety dodatek umożliwia grę dopiero od trzech graczy wzwyż co jest nowością w tej serii. Ostatecznie według mnie Lisz jako dodatek nie jest obowiązkowy, ale jako prawdziwy fan Hero Realms mam go w kolekcji. Jak dla mnie dodatek zasługuje na ocenę 7/10.

Jest to dodatek, który pozwala wcielić jednemu z graczy w tego złego. Smok posiada w talii unikatowe karty o nietypowych zdolnościach co wymusza inny rodzaj gry niż dotychczas. Karty bossa są ewidentnie mocniejsze od każdej talii bohatera, co za tym idzie im więcej graczy jest przy stole, tym jest łatwiej go pokonać i tym więcej jest zabawy. Niestety dodatek umożliwia grę dopiero od trzech graczy wzwyż co jest nowością w tej serii. Ostatecznie według mnie Smok jako dodatek nie jest obowiązkowy, ale jako prawdziwy fan Hero Realms mam go w kolekcji. Jak dla mnie dodatek zasługuje na ocenę 7/10.

Gra Hero Realms to jeden z lepszych deckbuilderów w jakie grałem. Głównym celem gry jest sprowadzenie życia przeciwnika do zera. Nasze poczynania polegają na zagraniu kart z ręki, które w wielkim skrócie służą do ataku przeciwnika, obrony oraz są walutą za którą kupujemy karty z rynku, które w przyszłości będą łączyć się w soczyste kombosy. Pomimo tego że gra jest prosta daję dużo satysfakcji i oferuję możliwości strategicznego planowania jakie karty mamy nabyć. Hero Realms jest grą losową lecz dzięki temu nigdy nie wiemy jaką karty dociągniemy z naszego decku co dodaje emocji. Dodatkowym atutem jest opraw graficzna - gra jest osadzona w świecie fantasty. Podsumowując gra jest dynamiczna, szybka i emocjonująca. Jak dla mnie 8/10.

Cluedo to gra dedukcyjna, w której musimy odgadnąć kto, czym i gdzie zabił. Na papierze wszystko brzmi świetnie niestety rozgrywka jest nudna i frustrująca. Tura gracza wygląda następująco, rzucamy kościami, idziemy o tyle oczek ile wyrzuciliśmy, jeśli udało nam się dotrzeć do pomieszczenia to możemy typować sprawcę, narzędzie oraz miejsce zbrodni to ostatnie jest ograniczone w typowaniu, ponieważ możemy zapytać tylko o pomieszczenie, w którym obecnie jesteśmy. Jeśli nie uda nam się dotrzeć do jakiegokolwiek pomieszczenia i kończymy ruch w korytarzu, to nasza kolejka przepada i dzięki temu przeciwnicy zyskują nad nami przewagę. Typując w pomieszczeniu przenosimy narzędzie zbrodni (nic to nie daję - jest to tylko zbędny bajer) oraz ewentualnego sprawcę do naszego pomieszczenia, przeniesienie przeciwnika może utrudnić mu życie, dlatego, że dojście z jednego końca mapy na drugi zajmuje trochę czasu (np. aby zapytać o konkretne pomieszczenie), a między czasie ktoś może już odgadnąć trzy ukryte karty i tym samym zakończyć rozgrywkę. Czasem na kości może nam wypaść lupa i wtedy dociągamy kartę poszlaki powodującą np. ujawnienie jakiejś karty przez gracza - jest to pomocne, ale nie jest jakimś game changerem. Gra Cluedo jest bardzo prosta i szybko się nudzi, mechanika trąci już myszką, na dwie osoby gra niedomaga, w tym wypadku im więcej graczy tym lepiej. Podsumowując jeśli ktoś musi to może wypróbować, ale najlepiej albo grę wypożyczyć albo spróbować ją u znajomych. Jak dla mnie jest wiele ciekawych gier np. zdecydowanie wolałbym zagrać w grę Niepożądani goście, która jest o niebo lepsza od Cluedo. Ostatecznie gra Cluedo wylatuje z kolekcji z oceną 5,5/10

Zasiadając do gry Everdell i mając na uwadze ilość pozytywnych ocen, komentarzy, dodając do tego ilość dodatków oraz niedawno wydaną edycję kolekcjonerską ma się na uwadze, że będzie obcowało się z grą wybitną. Niestety po pierwszej rozgrywce zderzyłem się z rzeczywistością, ale zacznę od początku. Zakupiłem grę podstawową jakiś czas temu, za grosze na licytacji, ale z powodu dużej ilości nowych tytułów, Everdell zawsze lądował na końcu stawki. W międzyczasie śledziłem dostępność dodatków do tej gry i kupowałem te, których nakład zbliżał się do całkowitego wyczerpania zapasów. Z tyłu głowy miałem jeszcze myśl, że gdy gra okaże się prawdziwym hitem kupie edycję kolekcjonerską. Gdy nastał w końcu ten długo wyczekiwany dzień i zasiadłem do Everdell pełen entuzjazmu, przywitała mnie i moich współgraczy szara rzeczywistość. Gra polega na rozmieszczaniu robotników na planszy w celu pozyskiwania zasobów, które to z kolei służą do zagrywania kart - tworzymy własną wioskę. Zaczynamy grę w zimie i przechodzimy do kolejnej pory roku w przypadku, gdy już wszyscy nasi robotnicy znajdują się na planszy oraz nie mamy możliwości zagrania żadnej karty (brak odpowiednich zasobów). Na duży plus gry mogę zaliczyć jej wykonanie, przepiękne grafiki na kartach, piękne zasoby a zwłaszcza znaczniki jagód, bardzo miłe w dotyku, lekko mięciutkie, aż chce się ich spróbować. Fajnym rozwiązaniem jest też zagrywanie kart stworzeń, gdy już mamy w swojej wiosce odpowiednią budowlę np. „rafinerię żywicy” możemy zagrać kartę „sprzątacza” za darmo. Kolejnym trafionym pomysłem jest możliwość zagrywania kart nie tylko z ręki, ale też z łąki (planszy) wystarczy, że opłacimy koszt karty i już ląduję ona w naszym mieście. Niektóre wybudowane budowle (karty) dają możliwość zagrywania robotników bezpośrednio na nie same - możemy wysłać robotnika do naszej wioski lub wioski naszego współgracza, co dodaję dodatkowy atut strategiczny. I na tym można zakończyć wyliczanie plusów gry. Do minusów można zaliczyć czas gry, dla niektórych może to być atut, natomiast dla mnie ta gra za wolno się rozkręca i za szybko kończy 15-20 min wystarczy aby zagrać w wariant solo, plus tyle samo trzeba doliczyć na każdego kolejnego gracza w wariancie wieloosobowym. Przejście z zimy do wiosny trwa chwilę, ponieważ mamy na start tylko dwóch robotników i zazwyczaj nie wystarcza nam zasobów na zagranie nawet jednej karty. Na początku wiosny dostajemy jednego dodatkowego robotnika i aktywujemy produkcję z zielonych kart, których zazwyczaj nie mieliśmy za co zagrać plus wszyscy zagrani wcześniej robotnicy wracają do nas. Na początku lata otrzymujemy kolejnego robotnika i dobieramy dwie karty z łąki, a na początku jesieni dostajemy już dwóch robotników i aktywujemy produkcję z zielonych kart. Niestety przez małą ilość robotników i przez to, że karty posiadają wyskoki koszt zakupu stajemy przed dylematem czy opłaca się wysłać np. aż dwóch robotników, aby zagrać tę konkretną kartę, na której nam zależy, czy też lepiej będzie jak wyślemy tylko jednego robotnika i zagramy tą tańszą kartę. Dodatkowo większość kart w koście zakupu posiada kamyk, który jest czasem trudny do pozyskania. Gra narzuca limity kart, gdy mamy 8 kart na ręce nie możemy dobrać kolejnej, gdy mamy w wiosce 15 kart nie możemy już zagrać kolejnej karty . Mamy możliwość posyłania naszych robotników w celu realizacji wydarzeń zwykłych, które są uzależnione od posiadanych (zestawów) rodzajów kart w naszej wiosce oraz wydarzeń specjalnych. Przez losowość kart w talii czasem trudno znaleźć nam konkretną kartę, którą właśnie potrzebujemy do realizacji zwykłego jak i specjalnego wydarzenia lub też aby zgrać inną kartę za darmo - co stanowi w większości gier spory problem. Ważną kwestią jest również rodzaj zagrywanego stworzenia czy też budowli, zwykłych kart możemy mieć kilka kopii w wiosce, natomiast unikatowych tylko jedną kopię, wiec dlaczego informacja o typie karty jest napisana bardzo mała czcionką? Dlaczego nie można było tego powiększyć lub zaznaczyć jakimś kolorem? Kolejnym minusem jest drzewo, które po złożeniu nie mieści się w pudełku i przy ciągłym składaniu może się zniszczyć. Dodatkowo jest ono nie praktyczne i w zasadzie służy tylko do dekoracji, ponieważ treści kart wydarzeń specjalnych niestety nie widać gdy leżą na drzewie. Podsumowując jest mocno przereklamowana i po kilku rozgrywkach nie chce mi się już do niej wracać. Ostatecznie gra opuszcza moją kolekcję z oceną 6/10.

Uno jest prostą grą imprezową, która działa lepiej w większym składzie osobowym. Zadaniem każdego gracza jest pozbycie się wszystkich kart z ręki, kto to zrobi jako pierwszy dostaje punkty za wartość kart na ręce przeciwników. Gra kończy się gdy ktoś osiągnie limit 500 punktów. Sama mechanika gry polega na zagrywaniu kart do koloru lub do wartości karty, gdy gracz nie ma jak zagrać karty z ręki dobiera nową ze stosu i jeżeli ona pasuje do już wcześniej wyłożonej karty może od razu zagrać. W tali znajdziemy również karty specjalne umożliwiające zmianę koloru zagrywanych kart, zmianę kierunku rozgrywki, utratę tury przeciwnika czy też wymuszające dobranie kart przez przeciwnika. Rozgrywka jest krótka i szybka i tak jak wspomniałem wcześniej to typowa gra imprezowa, jako zwykły filler nie spełnia swojej funkcji z powodu zbyt banalnych zasad. Pomimo tego, że na pudełku jest napisane, że ta gra jest od dwóch graczy to niestety ta informacja jest na wyrost. Testowałem tą grę na dwie osoby, nie wszystkie karty działały jak należy oraz jedna rozgrywka trwała około czterech minut – jednym słowem było nadzwyczaj nudno. Podsumowując, ta gra idealnie nadaje się dla dużej grupy znajomych (nawet do dziesięciu osób) raczej nie ogranych planszówkowo na piątkowy luźny wieczór. Natomiast dla graczy Uno jest grą zbyt prostą nie wywołującą żadnych emocji, która po kilku partiach może się znudzić. Gra Uno wylatuje z mojej kolekcji z oceną 5,5/10.

Od dziecka jestem wielkim fanem Robin Hooda i już od jakiegoś czasu zastanawiałem się nad nabyciem tej gry. Zwlekałem z zakupem przez skrajne opinie jaka ta gra otrzymuje. Gdy nadarzyła się okazja odkupienia tej gry z drugiej ręki za bezcen nie wahałem się ani chwili. Po przeczytaniu instrukcji i po rozłożeniu gry stwierdziłem, że gra może być fajnym fillerkiem pomiędzy cięższymi tytułami. Jednakże już pierwsza partia przesądziła o dalszym losie tej gry w mojej kolekcji. W sumie rozegrałem w Robin z Locksley trzy partie i uważam, że ta jest nudna oraz powtarzalną - ciągle robimy to samo i nic tam się specjalnego nie dzieje, ruszam Robinem (koniem) zawsze po torze w kształcie L (tak jak w szachach), potem Minstrem (meplem) po torze wyścigów dzięki zdobytym przez Robina łupom lub poprzez przekupywanie ich monetami i ot to cała mechanika. Gra jest losowa przez zadania na kafelkach sławy, czasem poturbujemy ustawić Robina w odpowiednim miejscu co przez jego ograniczony ruch jest męczące. Innym razem poprzez konieczność posiadania odpowiedniego łupu, który niejednokrotnie jest dla nas nie osiągalny, czy to przez dociąg kafelków, czy też przez ograniczony ruch Robina. Ikonografia na kafelkach sławy, które tworzą tor wyścigu są mało intuicyjne przez to często posiłkowaliśmy się instrukcją i przez to gra nie była płynna - wystarczyłby w tym wypadku zwykły tekst, który ułatwiłby sprawę. Następnym mankamentem jest mechanika, która niestety jest oderwana od tematyki gry, dwóch Robinów zbiera łupy, aby je sprzedawać a Minstrele się ścigają? Ostatecznie gra idzie na sprzedaż, a moja ocena BGG to 5/10.

Dokupiłem ten dodatek kiedy był na promocji, myślałem, że choć w minimalnym stopniu usprawni niedopracowaną podstawkę i niestety mocno się zawiodłem. Dodatek Opowieści dodaje nowe karty postaci wraz z figurkami, nowe karty goblinów, łupów, podziemi i sługusów, czyli rozwija to co widzieliśmy wcześniej w grze podstawowej. Z nowych rzeczy dodaję tytułowe (karty) opowieści które wnoszą niewielki powiew świeżości i minimalnie odciągają graczy od głównego celu. Zadania polegają zazwyczaj na odkryciu jakiegoś pomieszczenia i wykonania akcji na nim lub przemieszczeniu się na inne pomieszczenie, nagrodą jest przesunięcie pochodni w górę. Moim zdaniem dodatek wprowadza przez to dodatkową losowość bo nigdy nie wiemy czy pomieszczenie z zadaniem nie zostanie odkryte dość późno podczas rozgrywki. Nagroda zazwyczaj nie jest nagrodą lecz tylko rekompensatą czasu poświęconego na wykonanie zadania. Dodatkową nowością jest możliwość zbudowania epickich trzy poziomowych podziemi, co znacząco wydłuża rozgrywkę oraz przy dużej losowości może prowadzić do frustracji - zdecydowanie nie polecam. Udało mi się również nabyć mini dodatek KS Potions & Peril dodający trochę nowych kart, dwie figurki sługusów oraz co najważniejsze mikstury! Dodatek ten ułatwia rozgrywkę, dodając możliwość łatwiejszego leczenia przez tytułowe mikstury i powinien od samego początku znajdować się w grze podstawowej. Podsumowując dodatki polecam dla fanów podstawki, a kto nie zapałał miłością do Małych Epickich Podziemi to nie ma tu czego szukać. Jak dla mnie ostateczna ocena gry to 6/10.

Bardzo dobry dodatek dodający m.in. możliwość gry w 5 lub 6 graczy, alternatywne zasady szybkiej rozgrywki, pomniki przyrody oraz nowe osiągnięcia i scenariusze. Dotychczas w grze podstawowej skupialiśmy się w dużym stopniu na układaniu zwierząt według kart punktacji, układanie terenów było istotne, ale było kwestią drugorzędną. Natomiast dodatek dzięki tytułowym pomnikom przyrody zmienia to diametralnie. Przygotowując rozgrywkę tasujemy osobno 5 talii kart punktacji pomników przyrody i odkrywamy z każdego stosu karty w ilości graczy biorących udział w rozgrywce. Dodatkowo do płytki startowej każdy gracz dobiera jeden kafelek siedlisk. Od tego momentu gdy gracz ułoży minimum 5 płytek siedlisk danego rodzaju, które będą tworzyć w całości jeden z 5 obszarów siedlisk, dobieramy jeden znacznik pomnika przyrody oraz wybieramy jedną kartę punktacji, która należy do danego siedliska. Dodatek otwiera przed nami nowe możliwości, ponieważ oprócz ułożenia zwierząt zgodnie z ich kartami punktacji dochodzi kolejny stopień dopasowania zwierząt do siedlisk, co jest nowym sposobem na zbieranie punktów. Nowych kart punktacji jest naprawdę sporo, co wpływa pozytywnie na regrywalność tytułu. Dzięki dodatkowi rozgrywka staje się bardziej wymagająca, każdy swój ruch trzeba dobrze planować w przyszłość. Jedynym minusem dodatku jest trochę wydłużony setup z powodu dodania kolejnych kafelków siedlisk dla 5 i 6 gracza. Podsumowując dodatek świetnie rozwija grę podstawową i jest to must have dla każdego fana Kaskadii. Według mnie dodatek zasługuje na oceną 9/10.

Do tej gry podchodziłem sceptycznie. Myślałem, że otrzymamy tu nudnego kafelkowca o tematyce przyrodniczej, zresztą mocno ostatnio już oklepanej. A tu wielkie zaskoczenie! Nie sądziłem, że taka niepozorna gra z prostymi zasadami potrafi dać tyle frajdy i umożliwić tyle opcji do pogłówkowania. Każdy z graczy losuje kafelek początkowy terenu, następnie w ramach akcji wybiera jeden z czterech dostępnych kafelków terenu wraz z żetonem zwierzęcia, który wstępnie jest do niego przypisany. Kafelek ten dokładamy do już posiadanych tworząc w miarę możliwości jak największe tereny danego rodzaju (np. góry, lasy itp.), dokładamy również wybrany żeton zwierzęcia w takim miejscu aby wypełnić określone cele dla każdego zwierzęcia osobno. W grze podstawowej znajdziemy po cztery karty punktacji do każdego z pięciu rodzajów zwierząt, które przedstawiają określony schemat układania żetonów zwierząt - co wpływa na dużą regrywalność tytułu. Dodatkowo w Kaskadii znajdziemy żetony przyrody (szyszki), które pozyskujemy dokładając żetony zwierzęcia w określonym miejscu, dzięki nim możemy wsiąść żeton zwierzęcia nie przypisany do konkretnego kafelka terenu który właśnie wieźliśmy oraz aby wymienić wyłożone obok kafelków terenów dostępne żetony zwierząt na nowe z woreczka w celu poszukiwania najbardziej nam odpowiedniego. Gra oferuję także wariant rodzinny, solo oraz zestaw osiągnieć do zdobycia. Jedynym minusem gry są rysunki zwierząt na kartach, które się powielają (różnią się tylko od siebie odbiciem lustrzanym rysunku). Niemniej jednak przyjemność z gry jest naprawdę ogromna i przy krótkim czasie gry staje się pozycją, która często będzie lądować na stole. Kaskada pozostaje u mnie w kolekcji z ostateczną oceną 9/10.

Zachęcony wysokimi oceanami i pochlebianymi opiniami sięgnąłem po tą książkę. Po przeczytaniu paru stronic poczułem, że niestety źle trafiłem. Po opisie spodziewałem się słowiańskich klimatów, jednak w samej książce jest ich jak na lekarstwo, a jak się pojawiają to bardziej oscylują w bardzo niskich popędach. Ale zaczynając od początku, jest to książka o przygodach kota czarownicy tytułowego Dundera, a skoro mamy do czynienia z grą paragrafową to sami możemy kreować losy głównego bohatera wybierając tą lub inną drogę. Książkę przeczytałem tylko i aż trzy razy, już przy pierwszym podejściu miałem dość, ale postawiłem sobie za cel sprawdzić co autor jeszcze „ciekawego” wymyśli. Książka jest napisana prostym językiem, w tekście znajdują się fragmenty przy których się uśmiechnąłem, choć w większości występowały takie, w których czułem się zniesmaczony. Tytułowy bohater jest kotem bardzo aroganckim i pomimo możliwości wyboru jego zachowania nie pałałem do niego sympatią. Reszta bohaterów też jest trochę irytująca, np. wiedźma, właścicielka Dundera, która w większości przypadków nie wierzy swojemu kotu w nic co ten powie, choć dzieją się tam różne rzeczy potwierdzające jego słowa. Sama fabuła nie zachęca do dalszych eksploracji książki. Tak jak wspomniałem przeczytałem książkę trzy razy, musiałem tym samym przeczytać kilka akapitów ponownie, które mnie nużyły. Opisy są płytkie, postaci irytują, pierwszy raz w książce paragrafowej przeskakiwałem pomiędzy akapitami aby ponownie ich nie czytać. Opowieści z moich podejść do książki można streścić w kilku zdaniach UWAGA SPOILER: przy pierwszym podejściu Dudner spotkał diabła, przeniósł się do jego krainy i gdy nie chciał paktować, to ten zamienił go w żabę. Drugie podejście - wściekła wiedźma z powodu nielegalnej sprzedaży cmentarza przez sołtysa przeklną pijaka leżącego w rowie i rzuca na niego klątwę, kończy się to wszystko wywoływaniem duchów na cmentarzu, co w konsekwencji prowadzi do ataku zombie na wieś. Trzecie zakończyło się w hotelu wybudowanym na cmentarzu gdzie duch obmacywał piersi wiedźmy, finał miał miejsce na zabawie weselnej gdzie duchy zahipnotyzowały gości, jednak Dunder wszystkich uratował gdy duchy zamieniły się w pająki, a ten je zjadł KONIEC SPOILERU. Może się komuś taki rodzaj literatury podobać, ale niestety ja mam za mało czasu aby marnować go na tak słabą książkę. Jeśli ktoś chcę poczytać naprawdę fajne paragrafowi to polecam inne wydane przez Muduko. Finalnie książka wypada z kolekcji, a moja ocena w skali BGG to 5/10.

Bandido jest to gra kooperacyjna, polegająca na dokładaniu kart przez graczy w celu zamknięcia wszystkich potencjalnych dróg ucieczki z więzienia tytułowemu Bandido. Gra jest prosta, wręcz imprezowa lecz finalnie przez zły balans kart wygranie z grą graniczy z cudem. Mało jest kart, które zamykają drogę ucieczki oraz takich, które ją przedłużają tylko w jednym kierunku. Dlatego w większości przypadków z jednej odnogi wykopanego tunelu przez dołożenie karty pojawiają się trzy następne, co przy kilkukrotnej grze z rzędu i ciągłych porażkach może powodować frustrację. Niestety tę grę zabija losowość, mamy na ręce dostępne tylko trzy, a po dołożeniu jednej do stworzonego wcześniej labiryntu tuneli na stole dopieramy koleją ze stosu. Nie ma tu możliwości wymiany karty czy też jej odrzucenia - co ostatecznie prowadzi do losowego dociągu i jeszcze bardziej losowego rozbudowywania tuneli. Ostatecznie gra wylatuje z kolekcji z oceną w skali BGG 5,5/10.