Magdalena - recenzje

Dodatki do Dixita są koniecznością, jeśli gra się często - i w tym samym towarzystwie. Ta wersja, moim zdaniem, jest jedną z ładniejszych. Ilustracje są absurdalne, ale nie przesadzone, piękne. Aż chce się zawołać „hej, przygodo!” ;).

Piękna, starannie wykonana, działająca na wyobraźnię. Wspaniałe karty! Jedna z moich ulubionych gier - choć, prawdę mówiąc, wolę Odyseję :).

Równie dobra, jak pierwsza część. Trzyma poziom i zachęca do zagrania w następne wersje.

Mogłoby się wydawać, że historie będą monotematyczne, a jednak- nie zawsze jest tytułowy seks (zbrodni to też dotyczy). Udana wersja gry.

Przyjemna i relaksująca, prosta (choć instrukcja napisana w taki sposób, że wydaje się być skomplikowana). Bardzo ładna, porządnie wykonana.

W pierwszej chwili wydaje się, że jest mnóstwo zasad, ale po zagraniu dwa razy, wszystko się rozjaśnia (a w razie czego można zajrzeć do instrukcji ;)). Plusem jest to, że można wybrać kilka rodzajów strategii. Nie przepadam za negatywną interakcją, która w tej grze występuje (ale to w końcu pojedynek ;)). Starannie wykonana.

Jedna z moich ulubionych gier! Da się grać we dwie osoby, ale świetnie gra się w większej ekipie, gdzie ludzie wykrzykują coraz bardziej absurdalne hasła. Świetna!

Świetna na imprezy, trzeba grać w tempie, żeby miała sens. Tajemnicą poliszynela jest, że niektórzy nadają nazwy konkretnym kartom, by łatwiej było je rozpoznać! Oprócz wybuchów śmiechu, zdarzają się kłótnie o totem i rany kłute (od paznokci) ;).

Gra dla osób lubiących skojarzenia i/lub kalambury. Dobrze się gra w większym towarzystwie, gdy ludzie mają poczucie humoru. Ćwiczy kreatywność!

Niby to Wsiąść do pociągu, a jednak zupełnie inna. „Wsiada się” w taksówkę, co patrząc na serię, jest zaskakujące, ale patrząc na podtytuł - wydaje się być ciekawym rozwiązaniem. Taksówki są w różnych kolorach (na szczęście jest fioletowy!), nie tylko żółte ;). Gra się szybko, i nie ma tyle kombinowania- to największa różnica. Jednak gra całkiem przyjemna ;).

Dla mnie, fanki kryminałów, to najlepszy dodatek!

Przyjemne urozmaicenie, dobry dodatek do rozgrywki z dziećmi.

Świetnie sprawdza się w towarzystwie, które ma absurdalne poczucie humoru i lubi wymyślać niestworzone historie. Poza tym - to idealne narzędzie do nauki języków, czy w terapii logopedycznej.

Dobra gra. Wbrew pozorom nie jest wyłącznie na refleks. W czasie rozgrywki wychodzi, kto ma problem z orientacją przestrzenną, a kto z pamięcią krótkotrwałą ;). Bonusowe karty dotykowe są świetnym urozmaiceniem!

Świetna na imprezy i jako przerywnik. Z dzieciakami też można grać, nawet wcześniej, niż sugeruje instrukcja. Okazuje się, że niektórzy oszukują, wykorzystując specyfikę gry - tempo i ogólne zamieszanie ;).

Fantastyczna. Do historii (nie czarnej ;)) przeszło pytanie „Czy ktoś miał alergię?!” zadawane jako pierwsze po tym, jak przy którejś zagadce nie dało rady na to wpaść przez długi czas. Oczywiście, jak pozna się wszystkie karty, można grać wyłącznie jako narrator - no chyba, że ma się słabą pamięć ;).

Dzięki Dixitowi pokochałam gry! Jest idealna na spotkania ze znajomymi. Jest grywalna - a jeśli zaczyna kojarzyć się wszystkie karty i gra w tym samym towarzystwie, wydano wiele dodatkowych kart, równie pięknych i absurdalnych, jak podstawka. Jedyny mankament to fakt, że nie da się grać we dwie osoby.

Największą wadą Tajniaków jest to, że nie można grać we dwoje. Dlatego Tajniacy Duet jest idealna, ma już wszystko :).

Uwielbiam! Czasem trzeba się mocno nagłowić , żeby połączyć hasła - do tego w taki sposób, żeby współgracze zorientowali się, co mamy na myśli. Może się bowiem okazać, że mamy całkiem inne skojarzenia niż nasi znajomi ;).

Klasyka w (jeszcze) prostszym wydaniu. Córka gra bardzo chętnie!