Fajny drobiazg kooperatywny.

Kierując na spółkę kilkoma drużynami Kosmicznych Marines (jeszcze nie Primaris ;)) oczyszamy kosmiczny wrak z tyranidów. Ich jest dużo, nas nieco mniej; na szczęście my dysponujemy bronią dystansową i szeregiem specjalnych umiejętności. I lepiej z nich korzystać, jako że każdy wraży atak ma szanse uśmiercić jednego z naszych.

Mechaniki dość dobrze oddają to poczucie napięcia. Tak długo jak panujemy nad sytuacją możemy swobodnie żonglować kilkoma rojami wrogów, paraliżując jeden, ściągając ataki drugiego na marine'a potrafiącego się bronić i eliminując trzeci nawałnicą ognia - ale czasami nagle ginie ktoś kto nie powinien zginąć i sytuacja składa się jak domek z kart. Winna jest tu zazwyczaj losowość, chociaż przewidujący gracze upewnią się, że jako pierwsi zginą pozbawione umiejętności specjalnych czopki, a sierżant Lorenzo zostanie wsparty pięćdziesiąt razy tak aby był w stanie ripostami zmasakrować cały, atakujący rój.

Kolejne gry zazwyczaj będą ze sobą przynosiły jakieś zmiany - przy grach na pewne ilości graczy wykorzystujemy tylko część dostępnych drużyn, a nasza droga przez wrak jest losowana przy każdej, nowej partyjce. Kiedy jednak już wszystko zobaczymy całość staje się dość repetytywna.

Gra nie ma na tyle mięska aby nazwać ją "dużą", ale jak na grę "małą" wymaga zdecydowanie zbyt wiele miejsca aby ją rozłożyć - stolik metr na metr to rozsądne minimum. Wciąż, jest to naprawdę fajna zabawka; co ciekawe mam wrażenie, że maksimum frajdy otrzymuje się z gry na dwóch graczy.

A! Tłumaczenie jest urocze.

Jeśli lubisz remika, ale zawsze czułeś, że talia potrzebuje więcej dżokerów, a przeszkadzanie przeciwnikom powinno być częścią gry, to ta Elizjum jest dla Ciebie.

Oczywiście, nieco przesadzam. Nie chodzi nam o jak najszybsze pozbycie się kart, a o uzbieranie jak największej ilości punktów, interakcji między graczami troszkę tutaj jest, no i dochodzi element zarządzania portfolio swoich narzędzi - niemniej podstawowa mechanika to wciąż zbieranie i wykładanie grup oraz sekwensów; w miarę możliwości zanim przeciwnik wyłoży swoje.

Mechanika sprawdza się całkiem nieźle, a różne zestawy bogów z którymi można grać zapewniają, że kolejne gry będą się od siebie dość mocno różniły - bez Posejdona i Aresa gracze w zasadzie nie mają jak sobie szkodzić, Apollo dokłada nową mechanikę wyroczni, etc. Mitologiczna otoczka nijak ma się do samej gry, ale z pewnością nie przeszkadza, plus daje świeżym graczom coś do zahaczenia się.

Wydanie jest bardzo porządne - to chyba rezultat tego, że gra początkowo kosztowała sporo więcej. Ładne rysunki, solidne wykonanie elementów. Trzeba uważać przy wyciskaniu tokenów, bo łatwo pourywać trochę papieru z presek, ale to drobiażdżek.

Nie jest to gra którą każdy musi mieć w swojej kolekcji, ale w aktualnej (prze)cenie zdecydowanie warto.

Wyśmienite kości. Można nimi turlać, rzucać, majtać, ciepać, miotać, pluć, turkać, ciskać, tachać, tarabanić, telepać i świgać.

Twarde, ostre karty co to nadają się do grania równie dobrze jak do sztuczek karcianych. Koszulki i ogólna kolorystyka są dość ciemne, no i wszystkie awersy zrobione są w klasycznym, Bicyclowym stylu, więc warto się przed zakupem upewnić, że ani jedno, ani drugie nam nie przeszkadza.

Miłe oku karty dobrej jakości. Nie "tną" ani nie są tak sztywne jak Bicycle, więc do sztuczek karcianych nadają się gorzej, ale gra się nimi jak należy. No i rzecz jasna dochodzi element nostalgii. :)